กำลังใจดีๆ จากผู้ชายที่มีแต่ตัว

นิค วูจิซิค (Nick Vujicic) ชายผู้มีกำลังใจแข็งแกร่งดุจเพชร เขาลืมตาดูโลกเมื่อ 4 ธันวาคม 2525(1982) ในครอบครัวที่มีพ่อแม่เป็นชาวเซอร์เบียและเฝ้าอุทิศตนให้ศริสต์ศาสนา นิค เกิดมาก็ไม่มีแขนทั้งสองข้าง เขามีเพียงขาสั้นๆข้างซ้ายข้างเดียวที่มีนิ้วเท้าเล็กๆสองนิ้วเท่านั้น...

เป็นความโศกเศร้าการุณของผู้เป็นพ่อและแม่ที่ลูกชายคนแรกเกิดมาไม่มีแขน และขา ไม่มีใครในเวลานั้นอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นกับนิค วูจิซิคได้แม้แต่พระเจ้าในขณะที่หลังจากนั้นนิคมีทั้งน้องชายและน้องสาวที่ มีอวัยวะครบสมบูรณ์ ทุกๆคนในโบสถ์ต่างเศร้าใจกับการเกิดมาของนิค และพ่อของเขาก็คิดว่านิคเองจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานนักในสภาพแบบนี้

แต่ผลทดสอบเมื่อครั้งยังเป็นทารกกลับบอกว่านิดเป็นเด็กที่มีสุขภาพแข็งแรงและสิ่งที่ขาดไปก็มีเพียงแค่แขนขาเท่านั้นเอง

นิคไม่เคยเอาแต่หมกมุ่นสงสารตัวเองที่ต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ อีกทั้งไม่เคยโกรธเกี้ยวไปยังคนรอบข้างด้วยเหตุผลของความไม่ยุติธรรมของโชค ชะตา ตรงกันข้ามเขากลับบอกพ่อแม่และใครๆว่าเขงเองต้องการมีชีวิตที่ปกติ อยากทำอะไรๆเองและไม่ต้องการให้ใครมาดูแลหรือปฏิบัติดังว่าเขาพิเศษอย่างไร

ในวัยเด็กนิคต้องการไปโรงเรียนอย่างเช่นเด็กคนอื่นๆในวัยเดียวกัน แต่กฏหมายในประเทศขณะนั้นไม่อนุญาตให้เขาได้เข้าเรียนในโรงเรียนที่ดีที่สุด ได้เนื่องจากสภาพความบกพร่องของร่างกาย ทว่าแม่ของนิคก็ได้ยืดหยัดต่อสู้กับกฏหมายจนกระทั่งมันเปลี่ยนไป นิคกลายเป็นหนึ่งในนักเรียนพิการรุ่นแรกที่ได้เข้ารับการศึกษาในโรงเรียน ระดับแนวหน้า

แน่นอนว่าสิ่งที่เขาต้องพบเจอในโรงเรียนตลอดเวลาก็คือสายตานับร้อยนับพัน คู่ที่เฝ้ามองเขาอย่างแปลกแยก บ่อยครั้งที่นิคท้อแท้และไม่อยากไปโรงเรียน แต่กำลังใจทีดีเลิศจากพ่อแม่ก็ได้ช่วยหล่อเลี้ยงนิคและฉุดรั้งเขาขึ้นมาจาก ตรงนั้น ไมนานนักเด็กร่วมโรงเรียนของนิคก็เริ่มยอมรับในตัวเขา และเส้นแบ่งของความแปลกแยกจากความพิการของนิคก็ค่อยๆจางลงและหายไปในที่สุด

นิค วูจิซิค เรียนจบทางบัญชี และกำลังจะอายุครบ 27 ในปลายปีนี้ ปัจจุบันเป็นนักสร้างแรงบันดาลใจที่เดินทางรอบโลกเพื่อพูดกับเด็ก-วัยรุ่น ที่มีความคับข้องใจ ไม่พอใจ นับว่าเป็นตัวอย่างที่มีชีวิตแสดงให้เห็นว่าปัญหาที่แต่ละคนมีนั้นแม้จะยิ่ง ใหญ่ขนาดไหนก็ต้องลุกขึ้นมาใช้ชีวิตต่อไปให้ได้...และ...จะทุกข์ร้อนอะไร นักหนา...."No arms, No legs, No worries" <<>

via : http://men.mthai.com

credit : blog.fukduk.tv